De uitreiking van een bidprentje beëindigde de viering van het leven van Anton Houtepen, vrijdag 17 december 2010. Vele vrienden waren gekomen om hem te gedenken. ‘In te Domine speravi, non confundar in aeternum’ zijn de laatste woorden op de kaart. Tekst, waar Anton zich zeer in herkende. Het is het slot van het Te Deum, ontleend aan psalm 71 (70). Het laat zich vertalen als: Op U, Heer heb ik vertrouwd, in eeuwigheid zal ik niet beschaamd worden’.
De laatste alinea van de kaart luidt: ‘Anton gelooft dat je voortleeft in de mensen om je heen, nu en later. Hij noemde dit de gemeenschap der heiligen waarin het goede leeft en groeit. Op zijn ziekbed heeft hij veel gesprekken gevoerd en voelde zich gedragen door dit netwerk om hem heen. Hij lag daar midden tussen zijn boeken die een wereld van geestelijke rijkdom bevatten waarin hij zich geborgen voelde. Hij bleef ook genieten van het leven. De ochtendzon over het water, zijn klimroos die nog bloeide, de vogels en de Hollandse luchten’.