Yosé Höhne-Sparborth, lid van de Raad van Kerken, verblijft op dit moment in Irak. Hieronder een impressie van haar over het zoeken naar vrede en verzoening in het geteisterde land.
Zuster Ban leidt me rond in de kleuterschool die ze al een jaar geleden aan het opstarten was. Ze kon toen vlak bij het klooster een woonhuis huren, van een familie die emigreerde. Emigreren: je huis behouden, goed verhuren, dan heb je altijd geld achter de hand. Ze moest $1500 per maand betalen. Dat heeft ze intussen naar $1200 beneden weten te onderhandelen. Een tweede huis schuin tegenover erbij gehuurd nu, voor $400 per maand. Het huis is groter.
Voor lagere school en voortgezet onderwijs in de Arabische taal is het moeilijk om toestemming te krijgen van de Koerdische autoriteiten. Voor een kleuterschool is het geen probleem. Staat tegenover, dat voor lager, middelbaar en voortgezet onderwijs redelijk wat fondsen zijn aan te spreken en hulp van religieuzen komt uit buitenlanden. Kleuterschool is van ondergeschikt belang. Zo konden deze zusters sinds september een lagere school starten, in 3 maanden gebouwd met containerwanden, twee etages: sportveld, theaterzaal, computerzaal, directiekamer en docentenkamer en 18 klassen. 34 leraren voor elk $500 per maand. Geen vetpot, maar je leeft ervan als ontheemde. Allen: zusters, docenten en kinderen, zijn ontheemden uit de Ninivevlakte.
Zuster Ban was vóór DAESH de verantwoordelijke voor alle scholen van de zusters: van de 9 hadden ze er plotseling nog maar vier. Verleden jaar wilden 10 leraressen wel onbetaald met haar de eerste kleuterschool beginnen.
Nu heeft ze een huis voor vierjarigen, 167 kinderen, een huis voor vijfjarigen, 179 kinderen. 28-32 per klas in kleine lokalen. 45 in een groter lokaal. Elke klas twee leraressen. Deze ontvangen inmiddels $200 per maand aan salaris. Er zijn geen tafels en stoelen, wel een tapijt, iedereen zit op de grond. Elke klas één tafeltje met twee stoeltjes, een kastje met wat speelgoed. Het is er steenkoud, alles zit met jassen aan de drie koude maanden: de stadsstroom kan de te vele mensen die stroom tappen niet trekken, valt dus meestal uit. En de arme tak van de bevolking heeft een generator die licht kan voorzien, soms één kachel voor de huiskamer. Maar als alle slaapkamers schoollokaaltjes zijn geworden: pech gehad.
In het huis van de vijfjarigen staat naast de trap in een wat private hoek een kleine tafel, met twee stoelen. De VREDESTAFEL. De kinderen zijn allemaal gespannen, dus er is ruzie. Ze doen elkaar soms echt pijn. Als dat gebeurt, zet zuster Ban een bloemetje op de tafel en zet de beide kinderen tegenover elkaar. Eerst mag de ene vertellen waarom ze de ander pijn deed. Dan mag de ander vertellen waarom het hem pijn deed. Als ze elkaar kunnen omhelzen, mogen ze weer terug naar de klas. Een van de twee klassenleraressen helpt bij het gesprek.
Voorstel: aan de trappen van het altaar een tafel, imam en priester tegenover elkaar, gelovigen in de banken. Elkaar vertellen hoe DAESH beiden pijn doet. En nog beter: tafel voor het Vredespaleis Den Haag: Obama en Poetin. Obama vertelt waarom hij Poetin pijn doet, Poetin vertelt hoe pijn het doet en waarom. Tot ze elkaar kunnen omhelzen.
Voor eerdere bijdragen van Yosé Höhne-Sparborth:
Klk hier: Christenen in Kirkuk
Klik hier: Steun humane islam