Wie hem enige tijd geleden heeft zien staan in de nieuwe kerk in Hengelo vergeet het beeld niet meer. Vader Samuel Dogan ging voor in de liturgie bij de opening van een nieuw kerkgebouw en daarna legde hij de bezoekers uit dat de nieuwe kerk weliswaar was gewijd, maar dat er nog geld ontbrak. Met schalkse lach keek hij de kerk in. De parochianen verstonden zijn glimlach. Spontaan boden de bezoekers hun financiële ondersteuning. Het doet pijn te merken, dat de charme nu geen deuren weet te openen nu christenen in Syrië en Irak hun leven niet veilig zijn en zoveel christelijke vluchtelingen voor de ‘aboenah’ onbereikbaar zijn.
Samuel Dogan: ‘Ik wil weten wat er gebeurt. Maar die onzekerheid. Die maakt ons kapot. Zoveel mensen vragen ons om hulp. En we kunnen het niet geven. Wat moet ik doen? We weten niet eens waar al onze mensen zitten.’
Wat zijn de ervaringen met de vluchtelingen die wel bij uw parochie komen?
Eerst zijn ze blij. Ze zijn weg uit de oorlogssituatie. Maar nu zitten ze in de opvangcentra. En de blijdschap verdwijnt. Christenen hebben het gevoel dat ze gepest worden. Ze voelen zich bedreigd. Ze denken dat ze in een christelijk land zijn. Maar het wordt niet geaccepteerd als je een kruisje draagt. En je kan niet Bijbellezen als er mensen van een andere religie in de buurt zijn. Dat gevoel hebben ze.
Waarom is het belangrijk dat er christenen in Syrië en Irak blijven?
Mesopotamië is de oude wereld, een wereld met allerlei culturen. De cultuur van de christenen behoort tot de oorspronkelijke beschavingen. Die moet aanwezig blijven in Syrië, Irak en Turkije. Het is ons huis. Als ik daar ben, voel ik mijn wortels. Je voelt het in de steden, in de bomen, in de lucht. Je wordt er dronken van. Ik ben er heel dicht bij God. Het geloof komt er vanzelf in mijn hoofd en in mijn hart. Mijn wortels liggen er. Die moeten weer uitgroeien. Ik hoop op vrijheid, op geloof, op mensenrechten, op modernisme.
Wat doet u als u het land mist en bang bent voor het lot van de mensen; waar vindt u troost?
Als ik alleen op straat loop, zing ik een liedje. Geen vrolijke liedjes, dat niet. Waarom heb ik mijn land verlaten? Waarom ben ik eenzaam op de wereld? Mijn ouders hebben de wereld een cultuur gegeven. Maar ik ben als een weeskind.
Op het verlanglijstje van Samuel Dogan staat een vrije toegang naar de orthodoxe vluchtelingen en naar een mogelijkheid om als orthodoxen voor opvang te kiezen in de regio Amsterdam of de regio Twente, zodat men makkelijker aansluiting kan vinden bij de daar aanwezige kerkelijke gemeenschappen.