Er bestaat ook zoiets als een virtuele pelgrimstocht. Je kan op internet een digitale reis maken en daarbij persoonlijke zorg uiten. In je gebed nodig je andere bezoekers uit om mee te bidden en te reageren.
In het boek ‘Zinzoekers op het web’ hebben Eric van den Berg en Theo Zijderveld een stukje geschreven onder de subtitel ‘Virtuele pelgrimstocht’. De schrijvers wijzen op de Middeleeuwen. Kloosterzusters gebruikten de manuscripten van bedevaartgangers naar Jeruzalem voor een echte beleving van de bedevaart en gebedshouding. Kathryn Rudy schreef daarover onder de titel ‘Virtual pilgrimages in the convent’. ‘Een verandering in het gebruik van informatie- en communicatietechnologie bij het bidden is dus niet plat of verkeerd, zolang houding en beleving oprecht zijn’.
Zij schrijven verder onder meer het volgende:
‘Het online plaatsen, becommentariëren en doorsturen van gebeden zijn rituele handelingen. Wie een gebed op internet plaatst met zijn persoonlijke sores en angsten, geeft daarmee aan adt ij zijn zorgen niet alleen met God wil delen maar ook met een bredere (geloofs)gemeenschap. Hierdoor wordt het persoonlijk gebed in een breder, transcendent kader geplaatst. Communicatie met God of met anderen: het gaat uiteindelijk niet alleen over het uitwisselen van boodschappen, maar ook over het creëren en representeren van waarden en overtuigingen. Rituelen zorgen voro sociale integratie en verbondenheid (Durkheim). Gebedswebsites zijn niet voor niets vaak deel van een online gemeenschap’.
(Citaat: Albert Benschop, Connie Menting (red.), ‘Zinzoekers op het web’. Ondertitel: internet en de verandering van geloofsbeleving. Een uitgave van Skandalon, 2011)