Wim Kanis van het Leger des Heils verzorgde onlangs de opening van de taakgroep Pelgrimage. Hij laat daarin iets doorschemeren van zijn betrokkenheid, zijn vragen en de uitdagingen. Hieronder een parafrase van zijn tekst.
Ik ben een pelgrim. Het pelgrimeren heeft mij goed gedaan. Op mijn voettocht naar Santiago de Compostela heb ik ervaren wat het betekent om pelgrim te zijn. Ik heb geleerd geduldig te zijn, erop te vertrouwen dat het goed komt. Maar dat is geen eenmalige oplossing voor alles, ik worstel er nog dagelijks mee, geduldig zijn en vertrouwen hebben.
Ik ben lid geworden van deze taakgroep Pelgrimeren. Zonder theologische opleiding, door de wol geverfd, met praktische ervaring in management van maatschappelijk werk en ontwikkelingswerk, wat mij betreft: in de praktische kant van het kerk zijn. Want kerk-zijn zonder uitwerking op mijn dagelijks leven en het leven van mijn broeders en zusters, is een dood instituut.
Als taakgroep gaan wij de kerken stimuleren bezig te zijn met het thema Pelgrimage van gerechtigheid en vrede. Hoe gaan we dat doen? Door middel van hoog-theologische besprekingen? Bereiken we dan ons doel, om mensen (en niet het instituut kerk) in beweging te krijgen? Ja, wij kunnen die mensen aan de basis van de kerk slecht direct bereiken, dat moet getrapt gebeuren. Wij bereiden een activiteit voor, de landelijke en provinciale RvK vinden daar iets van, de plaatselijke RvK vindt daar iets van en wat blijft er dan over van onze goede bedoelingen om die basis in beweging te krijgen. En dan bedoel ik niet een wandeling, maar om werkelijk een bijdrage te gaan leveren aan gerechtigheid en vrede in de wereld. Want die persoonlijke vraag moet gesteld worden wat kan je als persoon, als individu bijdragen aan die betere wereld (aan Gods Koninkrijk op aarde).
Het gaat toch hierom: een verandering tot stand te brengen? Hoe wordt de basis in beweging gebracht. En dan bedoel ik meer mensen dan alleen die doorgewinterde actievoerders van PAX of de basis beweging alleen. Dan gaat het mij om de gemiddelde kerkbezoeker. Wat triggert hen, hoe verleiden wij hen om te werken aan gerechtigheid en vrede? Het gaat toch vooral om die mensen en is de kerk misschien slechts een middel. Het zou niet goed zijn om er van uit te gaan dat er niks gebeurt, onze kerkelijke gemeenschappen bestaat al uit positieve mensen die zich op tal van manieren positief inzetten. Gelukkig maar, maar toch… Er leven bij mij wel vragen:
In hoeverre wordt wat in Busan is afgesproken hierover, daadwerkelijk en met alle mogelijke middelen ondersteund door de RvK? Hoe bereik ik dat mijn kerk zich hiervoor inzet. Ik zit niet alleen in de taakgroep, ik ben ook actief betrokken bij mijn kerk. Ik wil die kerk dus ook aan het pelgrimeren krijgen. Maar staat het wel voldoende op ieders netvlies? Moet ik dan als lid van de taakgroep toch ook maar praktisch bezig gaan? Ik heb besloten dat ik een afspraak ga maken met de afdeling van mijn kerk, die de landelijke programmering doet. Thema’s bedenken voor ieder jaar is lastig, maar ik heb wel een idee voor ze. Ik probeer hen te motiveren om een aantal actiepunten voor pelgrimage van gerechtigheid en vrede in het jaarprogramma op te nemen. Misschien lukt het, in 2016 of 2017 of nog later. Mijn betrokkenheid gaat verder, verder dan alleen de taakgroep. Pas dan ben ik tevreden, als ik zie dat de basis van mijn kerk over pelgrimage van gerechtigheid en vrede nadenkt, en er aan meewerkt.
Ikzelf ga verder als pelgrim, probeer geduld te hebben en er op te vertrouwen dat het goed komt. Of zoals ik ergens tegenkwam:
Een pelgrim gaat voort, ontvankelijk voor ’t onverwachte…
While women weep as they do now, I’ll fight.
While little children go hungry, as they do now, I’ll fight.
While men go to prison, in and out, in and out, I’ll fight.
While there is a drunkard left,
while there is a poor lost girl upon the streets,
While there remains one dark soul without the light of God, I’ll fight. I’ll fight to the very end!
– General William Booth, Founder The Salvation Army