Yosé Höhne-Sparborth, lid van de Raad van Kerken namens de Basisbeweging, verblijft enkele weken in het door oorlog geteisterde Irak. Ze doet op deze site verslag van haar reis.
Familievader in zijn tent
Bisschop Mirkis was een week in Frankrijk, en bij terugkeer op 11 december in Erbil is er ’s avonds een huwelijk dat hij moet sluiten. Maar eerst mij ophalen bij de Dominicanessen waar ik een week werkte. Abouna Stephan, titulair bisschop en zijn huisgenoot, haalde hem op en nu halen ze samen mij op. Want de auto is naar de garage, de chauffeur dus ook. Door de vertraging staat het bruidspaar al voor het altaar te wachten, hele familie aanwezig, als deze twee bisschoppen binnen snellen. Een huwelijk, ingezegend door twee Chaldeeuwse bisschoppen, twee Chaldeeuwse priesters, twee Syrisch orthodoxe priesters, en een Chaldeeuws diaken. Zo’n huwelijk zal zelfs ISIS niet stuk krijgen!
ISIS kreeg veel stuk. De vraag, hoe lang dat zal gaan duren, kan doorslaggevend worden voor bepaalde basisstructuren van deze christelijke gemeenschappen. Neem de zusters Dominicanessen van de H. Catharina van Siëna. Ze waren met 143 zusters, 73 ervan moesten vluchten. Een deel viel het huis in Erbil binnen, waar de bejaarde zusters leefden. Binnen twee weken stierven er vijf van die oude zusters door de plotselinge overval en omruilen van alles. Met twee of drie op een kamer. Eén douche en toilet voor 20 vrouwen… Ze hadden 30 huizen, zijn er 20 kwijtgeraakt. De kinderen van drie weeshuizen moesten mee op de vlucht, die zijn nu overal verspreid opgevangen. Die kinderen zijn meer dan anderen nog hun hele sociotoop kwijt, nadat ze eerder al wees werden. Van de negen scholen zijn er nog 3 over. De zusters die er werkten, zijn voorlopig werkloos.
Koerdistan had in 2003 3 miljoen inwoners, nu 9 miljoen. Er wordt driftig gebouwd, maar Koerdistan heeft geen zin in een invasie van anderen. Toestemming om te gaan werken wordt niet zomaar gegeven. Zuster Huda over hun situatie: „Alles is kapot waar we ons leven lang aan gewerkt hebben. We moeten weer helemaal bij nul beginnen. In 2005 moesten we Mosul ontvluchten. Nu Caracosh. Weer opnieuw beginnen, hier? Of wachten tot we terug kunnen? En wat vinden we dan?”
Mirkis vertelt in de auto naar Kirkuk terug, dat hij via een vriend in Canada geld heeft gekregen. Daarmee kunnen ze beginnen aan de bouw van de kerk in Sikanian, vlak bij Kirkuk. Want de kerk die ze hebben is te klein geworden. „Bouwen is nu bovendien pastoraal, zelfs spiritueel werk. Het geeft de mensen hoop, om hier te blijven. Als ze zien dat er gebouwd wordt, dan is er toekomst. Nee, er moet nog meer geld komen, maar we kunnen vast beginnen.”
En hij bevestigt wat ik begin te zien: kerk zijn hier is eigenlijk een grote familie zijn. Je kent elkaar. Dus als je kunt, ben je bij een huwelijk. Als tien priesters het echtpaar kennen, zullen er tien priesters bij een huwelijk zijn.
Mirkis is niet een bisschop die zetelt. Hij zit in zijn tent. En wie langskomt, komt binnen om wat te vragen. Oase in de woestijn. De deur van zijn kantoor staat de hele dag open, en iedereen kan langs komen om wat te vragen. Ook als hij aan tafel zit, wippen de mensen even binnen. Ze weten hem te vinden. Zo hoort dat.
Patriarch Sako is in deze situatie meer de karavaanleider. Hij is overal, komt overal. Hij was bij een plechtig samenkomen in Erbil in de kathedraal, hij kwam even bij de zusters binnen en at mee. Hij komt dezer dagen hier in Kirkuk langs. De mensen een hart onder de riem steken. Familievader. Beiden. Dat is hun rol. In deze fase belangrijker dan al het andere. Hoewel Patriarch Sako wel heeft besloten, om het beleid er helemaal op te richten aansluiting te vinden bij Vaticanum II. „De vorige patriarchen waren een soort Lefevre”, aldus MIrkis.
Voor eerdere bijdragen: klik hier.