Christenvrouwen in Azië

Onlangs was Martina Heinrichs op de Filipijnen te gast bij de generale aqssemblee van de ’Asian Christian Women’s Conference'(ACWC). Deze conferentie van 140 vrouwen uit 20 Aziatische landen vond plaats in een spiritueel centrum dat – gelegen in een heuvelachtig gebied ten zuiden van de miljoenenstad Manila – gerund wordt door acht Filippijnse carmelitessen en hun staf. Thema van de conferentie was ‘Verenigd in Christus bouwen wij een leven-gevende wereld’. Martha Heinrichs doet verslag.

De meeste vrouwen vertegenwoordigden protestantse kerken die aan het eind van de 19e en begin 20e eeuw via Amerikaanse of Europese zendelingen in hun landen gesticht werden, veelal van een piëtistische vroomheid en tegelijkertijd zeer maatschappelijk bewogen. Zij brachten verslag uit over de meest brandende knelpunten in hun land zoals:
* de kloof tussen schrijnende armoede en grote rijkdom, groeiende werkeloosheid naast uitbuiting van de mensen die wel werk hebben;
* geweld, misbruik en mensenhandel, discriminatie van vrouwen en meisjes, inheemse volkeren en etnische, religieuze en seksuele minderheden, uitbuiting van migranten, vluchtelingen en asielzoekers;
* grote milieuschade door gebrek aan milieubescherming en daarnaast natuurcatastrofes zoals tyfoons, overstromingen, tsunami’s en vulkaanuitbarstingen;
* ook Aziatische landen lijden onder religieuze extremisten die de bevolking terroriseren;
* corruptie van politici en regeringen.

Kerkelijke vrijwilligers runnen talrijke projecten die deze problemen te lijf gaan. Wij bezochten een van deze projecten: een kinderdagverblijf dat de Filippijnse Verenigde Protestantse Kerken (UCCP) in de sloppenwijken van Manila hebben opgezet. Te midden van alle stank en gebrek aan hygiëne waarin de mensen van Manila-Tondo opeengepakt moeten leven, zijn we te gast bij een groep vier- en vijfjarigen in mooie uniformen, die liedjes voor ons zingen en een dansje doen. Zij zijn vrolijk en spreken zelfs een paar woorden Engels met ons. Iets verderop is er nog een basisschool en een middelbare school met een sportterrein naast.  

Fellowship of the Least Coin
Meer van deze projecten, en dan over de hele wereld, worden tijdens de zich aansluitende jaarvergadering van de Fellowship of the Least Coin besproken, een vrouwengebeds- en geldinzamelingsbeweging die in 1956 in de Filippijnen is begonnen, gesticht door Shanti Solomon, een Indiase vrouw op vredesmissie na de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog. Hier mag ik het Europese continent vertegenwoordigen. Veertig projecten en een aantal studiebeurzen liggen op tafel: een waterzuiveringsinstallatie in Kenia, alfabetiseringsprogramma’s voor vrouwen uit Madagaskar, bestrijding van rites ter onderdrukking en marteling van weduwen in Kameroen, projecten ter bescherming van kinderen in Myanmar, ondersteuning van vrouwelijke vluchtelingen uit Noord-Korea, hulp aan vrouwen die de tyfoon Jolanda op de Filipijnen hebben overleefd, een huis voor uitgeprocedeerde vrouwen in Nederland, hulp bij het opzetten van geitenboerderijen voor Moldavische vrouwen, sportonderwijs voor Syrische weesmeisjes in Libanon, een project voor tienermoeders in de Verenigde Staten, en ga zo maar door. Ik dacht dat ik redelijk op de hoogte was van de situatie van vrouwen in de diverse werelddelen, maar het is iets anders wanneer je uit eerste hand erover hoort of het alleen maar in de krant leest. Ik leer hier ontzettend veel van. Een hoogtepunt van de vergadering is de presentatie van een kinderboek ‘Shanti means peace’ dat de boodschap van Shanti Solomon in kindertaal vertelt. 180 Filipijnse kinderen zijn aanwezig en luisteren geboeid naar het verhaal dat de Amerikaanse schrijfster voordraagt. Het boek wordt enthousiast ontvangen.

Martina Heinrichs is contactpersoon voor de Fellowship of the Least Coin voor Europa. Meer informatie www.flc.net.ph
Voor persoonlijk contact: heinrichsmartina@hotmail.com