De theoloog en schrijver Arjen Vaartjes heeft gesprekken uitgegeven in boekvorm. Hij sprak met mensen als Corry Nicolay (bekend van de Raad van Kerken in Friesland), Jack van Ham (van ICCO) en Klaas van der Kamp (landelijke Raad van Kerken) over geloof, hoop en liefde in deze tijd. Aan het einde van zijn uitgave, die onlangs is verschenen, trekt hij zijn eigen conclusies. Hij schrijft onder meer:
In deze westerse moderne tijd lijkt het er soms op alsof wij geen bron meer nodig hebben. Dat we wel zonder kunnen. Gesterkt ben ik in die visie, mede door de ontmoetingen, dat dit niet de weg is die we moeten gaan. En dat we juist in onze samenleving van vandaag, in al z’n pluriformiteit, moet kunnen blijven putten uit een bron van inspiratie. Leo Fijen zie het treffend: ‘Als het visioen verloren gaat verwildert het volk’. En dat geldt niet alleen vanuit christelijk gezichtspunt, maar eveneens vanuit Jodendom en islam of vanuit humanistisch perspectief.
Meer de dialoog aangaan, om dit woord nog maar eens te gebruiken. In veel gesprekken kwam dit woord telkens terug. We hoeven elkaar niet te overtuigen, maar we hebben wel een gemeenschappelijk belang. Als we met z’n allen vinden dat God liefde is, hoe je Godsbeeld ook is, en we constateren een verzakelijking en verkilling op allerlei gebieden, bijvoorbeeld de zorg en we constateren een afnemende tolerantie ten opzichte van bepaalde groepen in onze samenleving, dan hebben we met elkaar een verantwoordelijkheid. Dan mag geloof niet alleen een inspiratiebron voor jezelf zijn, maar mag – en moet! – het ook uitlopen op een gezamenlijk engagement.
Begrijpt u me niet verkeerd. Natuurlijk, er zijn veel problemen. Wereldwijd. Grote problemen! Dat valt niet te ontkennen. En dat baart zorgen. Maar het beeld wat geschetst wordt over onze – Nederlandse – samenleving hier en nu, is te negatief. Wordt te negatief ingevuld. En daardoor ook beleeft. En dat is zonde. Dat maakt ons niet sterker, maar verzwakt ons. In al de gesprekken die ik gevoerd heb, en niet allen voor dit boek, maar ook in vele andere gesprekken, kwam telkens ook die andere kant naar voren. Kleine lichtpuntjes, pareltjes! We laten ons te veel vertellen wat niet goed gaat. Wen we luisteren te weinig naar verhalen van hoop. We krijgen die veelal niet voorgeschoteld in het acht-uur journaal. Dat hoeft ook niet. We kunnen heel dicht bij onszelf blijven, denk ik.
Zo kijk ik naar mijn ouders. Ik zie mijn vader op de bank zitten. Zo veranderd als hij is. Van een energieke, intelligente, dominante en sterke man, geworden tot een man die zich, na een herseninfarct, niet meer kan oriënteren, en die met grote regelmaat – ook letterlijk – de weg even kwijt is. Volledig verward en afhankelijk geworden van de zorg van de andere, in het bijzonder van mijn moeder. Ik kijk naar mijn moeder. Inmiddels in de tachtig jaar en mantelzorger, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Zoals ze mij verzorgde als kind, zo verzorgt ze nu haar man, mijn vader. Ontroerend om te zien. Mooi, tegelijkertijd ook triest en hard. Wetend dat de tijd gaat komen dat je echt moet gaan loslaten, al moet ik er niet aan denken. En hopend dat het nog jaren gaat duren.
Terwijl ik dit schrijf, vallen de bladeren naar beneden. De zon steekt zachtjes door de grijze wolken door. Mijn moeder is bezig in de tuin. De tuin moet winterklaar gemaakt worden. Bollen zitten in de grond. In het voorjaar moet de tuin immers in bloei staan. Daar geniet ze van, en kijkt ze nu al naar uit. Verlangen, hoop. Dit haalt het acht-uur-nieuws niet. Over twee gewone mensen. Uitzien naar de lente.
‘De andere kant van het verhaal’ is geschreven door Arjen Vaartjes. Het gaat om een paperback die 15,95 euro kost en te bestellen is via www.boekscout.nl. Er staan gesprekken in de uitgave met: Doekle Terpstra, Corry Nicolay, Jack van Ham, Klaas van der Kamp, Elisa Klapheck, Joris Linssen, Leo Fijen, Hasna El Maroudi en Ella Vogelaar.