De kop is eraf. De tweede dag. Na het ochtendgebed een mooie sessie over ‘het doel van Gods liefde voor de hele schepping: verzoening en eenheid.’ Onder de innemende leiding van Agnes Abuom wordt hier een zitting aan gewijd.
Er worden bijdragen geleverd door twee orthodoxe theologen en twee jongeren. De één een Sami vrouw, die indringend vertelt hoe de inheemse bevolking van Lapland lange tijd gediscrimineerd werd door de staat en de kerk in Noorwegen, Zweden en Finland. Dat hun leefgebied nu reeds zucht onder klimaatverandering en dat de kruiden en korstmossen van hun rendieren verdrogen. Het winnen van grondstoffen en het oogsten van wind door windmolens verstoort het natuurlijk ecosysteem nog verder. En de andere, een jongeman uit de Cariben die eveneens vertelt over de aantasting van het zeeleven en de koraalriffen.
Bont gezelschap
In de middag een eerste bijeenkomst van de basisgroepen – de mijne blijkt zeer divers qua tradities, talen, culturen en leeftijden, wel veertig deelnemers. ’s Avonds volgen de eerste sessies waarbij de verschillende kerkfamilies elkaar onderling treffen – confessional meetings. Voor mij wordt dit een bont gezelschap van Doopsgezinden, Quakers, Brethren en de Evangelische Broedergemeente. We bespraken het verloop van de eerste paar dagen. Een zorgpunt in onze kring is dat in tijden van oorlog – in Jemen, Syrië, Ethiopië, Kongo, Oekraïne – het gesprek over oorlog de spreekwoordelijke ‘olifant in de kamer’ is. Maar de Wereldraad bereikte toch in Kingston een brede consensus over het multidimensionale begrip rechtvaardige vrede.
Pelgrimage in beweging
Een voorstel aan de vorige assemblee in Busan om op die grondslag op een pelgrimage van Just Peace te gaan werd echter gewijzigd in een pelgrimage van Justice and Peace. En gisteren stelde de waarnemend secretaris-generaal van de Wereldraad voor die pelgrimage voortaan één van verzoening en eenheid te maken. Dat zou kunnen betekenen dat de pelgrimage weer een meer inwaartse blik zal krijgen. Dat wordt in de kring van de vredeskerken als een soort devaluatie van het veelzijdige begrip rechtvaardige vrede ervaren.
Maar de assemblee is nog niet voorbij…
Kees Nieuwerth
(Foto: (L) Kees Nieuwerth en Iris Speckmann)