De oorlog in Irak en Syrië is uitgelopen op een humanitaire ramp. Miljoenen mensen zijn gevlucht. Christenen en jezidi’s worden in hun voortbestaan bedreigd. Het kan niet zo zijn dat deze minderheden helemaal worden uitgeroeid in de landen die gelden als de bakermat van onder meer het christendom.
Kerken en diverse organisaties hebben daarom van 1 februari tot 1 juni een publiekscampagne gepland om de situatie onder christenen en andere minderheden in Syrië, Irak en de omringende landen nadrukkelijk onder de aandacht te brengen. Kerken hier worden opgeroepen bekendheid te geven aan de zorgen in prediking, gebeden, artikelen en contacten met overheid en media.
Doel van de campagne is om mensen binnen en buiten de kerk en niet te vergeten de politiek te laten zien dat de blijvende christelijke presentie in Irak, Syrië en de omringende landen belangrijk is, nu en in de toekomst. We willen ons sterk maken voor hun veiligheid en voor verbetering van hun leefomstandigheden. Zij moeten in vrijheid hun geloof kunnen vieren.
Het maakt een groot verschil of je als christen in Syrië blijft, over de grens bent gevlucht en onderdak hebt gevonden bij familie, of bij een meerderheid van andersdenkenden verblijft in een vluchtelingenkamp. De dreiging verschilt van plaats tot plaats en kent wisselende gestalten. Maar altijd bepalend is het op zoveel plaatsen aanwezige front en de dreiging van terroristische aanslagen. Het maatschappelijk leven is ontwricht.
In deze campagne proberen de Raad van Kerken en MissieNederland partners bij elkaar te brengen om de bestaande activiteiten onder de aandacht te brengen van een breed publiek. Er zijn gelukkig al veel (christelijke) organisaties actief in de hulpverlening aan de regio. Het gaat om humanitaire hulpverlening die zonder onderscheid des persoons voor iedereen beschikbaar is. Kerken en diaconieën doen veel in de regio.
De actie is geslaagd als er in de kerken, bij de bevolking en bij de politiek (meer) betrokkenheid ontstaat bij de situatie van christenen en andere kwetsbare minderheden in Irak en Syrië; en als christenen en andere kwetsbare minderheden in die landen aan den lijve ervaren dat mensen elders in de wereld voor hen bidden en voor hun rechten opkomen.