Voor vrijwel iedereen horen de vieringen hier in Karlsruhe tot de hoogtepunten van de Assemblee. Niet eerder heb ik zo de veelkleurigheid en eenheid van de kerk ervaren als in deze samenkomsten.
Het is diep ontroerend en ongelooflijk hoopvol om gelovigen uit alle windstreken zo samen te zien en te horen; de Oosters-orthodoxe priester biddend met een vrouwelijke Lutherse bisschop uit Scandinavië, de zachte stem van een jonge vrouw uit Samoa samenvallend met de aanstekelijke uitbundigheid van een Afrikaanse voorganger. En hoe je dan de verbinding en het gezamenlijk geloof voelt opwellen onder alle aanwezigen. Handelingen 2 hier en nu.
Vanmorgen begonnen we onze viering met een indringende samenspraak:
We gather this morning by the oasis of Gods invitation. In God we know that all are welcome…
All means: all.
Yet in our hearts we know we do not follow these words.
The compassionate Jesus reveals that all means all …
All are welcome.
It is not for us to decide who receives God’s generosity.
The Spirit empowers us to really show all are welcome…
All means all.
Waarna een prachtig lied van welkom klonk uit al die duizenden kelen en we elkaar omhelsden, werkelijk als broeders en zusters.
Later vandaag werd ik geraakt door een moment waarop die eenheid en verbinding zich nog verder uitstrekte, voorbij de christelijke kerk alleen. We werden toegesproken door prof dr Azza Karam. Zij is de secretaris generaal van Religions for Peace. Zij sprak ons als gelovigen en als religieuze leiders aan op de kracht die we bezitten. Juist omdat het in religie gaat om het hart en de ziel zijn onze mogelijkheden om dingen te veranderen misschien nog wel groter dan die van politici, aldus Karam.
Brug van mens tot mens
Heel bijzonder was het moment waarop zij zich als moslima heel persoonlijk tot ons richtte. Zij greep daarbij terug op de viering van de ochtend: “What does it mean if Christ’s love is for all? As a muslim I believe that Christ’s love was for me too. And because it’s inclusive, please, please work and stick together, with all the people”.
De kracht van haar woorden werd nog sterker door haar zichtbare geëmotioneerdheid. Met tranen in haar ogen werd een brug gelegd van mens tot mens, over religieuze verschillen heen.
In onze Nederlandse context worden publieke emoties niet altijd gewaardeerd. Zeker niet in vergaderingen of werksituaties. Niet zelden worden in het bijzonder vrouwen om emotionele reacties minder serieus genomen. Hier vanmorgen werd duidelijk hoe onterecht dat is. Juist in de emotie die diepe betrokken weerspiegelt, toont zich ons volledige mens-zijn. Het geschenk dat we meer zijn dan ons hoofd. Dat hart en ziel meespreken en juist daar de kansen liggen elkaar te vinden.
Vanuit dat ene geloof: All are welcome!
Kim Magnée – de Berg
Predikant in Gouda en Ermelo,
gedelegeerde namens de Remonstranten
Foto: Mike DuBose/WCC