Er zijn diverse bijeenkomsten voorbereidend op de tiende assemblee van de Wereldraad van Kerken in Busan. Vandaag deel 2, Simone Poortman vertelt over zo’n voorbereidende ontmoeting:
De dag van de ontmoetingen
Na twee dagen reizen en minder dan vijf uur slaap stonden wij vanmorgen om half zes op. Ik moet wel gek zijn, denk ik als de wekker gaat, wie maakt vrijwillig zo’n vermoeiende en soms vernederende reis naar de andere kant van de wereld. De assistenten bij het in- en uitstappen van het vliegtuig waren wel bereidwillig, maar alles behalve capabel. Op het vliegveld bleek er geen rolstoel vervoer geregeld. Ik moest met de shuttle bus naar het hotel. Door twee aardige Koreanen die geen Engels spraken werd ik de bus in getrokken. De rolstoel sleurden ze achter mijn aan. In het hotel blijkt de kamer slecht toegankelijk. Ik had het helemaal gehad. En toch ben ik hier en ik ben heel tevreden, bevoorrecht zelfs.
Er is namelijk ook een andere kant aan dit verhaal. Bij het inchecken bij de gate op Schiphol werd ik warm begroet door Fabian. Hij babbelt er lustig op los zoekend naar een stopcontact om zijn telefoon op te laden. Hij is al een poosje onderweg. Hij komt uit Costa Rica. Hij spreekt vloeiend Engels en Spaans en gebarentaal, want hij is doof. Op het vliegveld in Seoul krijg ik een whatsappje van Sam. Ben je er al? Kun je mij een beetje water brengen. Er is hier niets. Gewapend met flesjes water gaan we richting de gate. Daar is hij neergezet door de transfer assistent. Vanwege polio loopt hij ongemakkelijk. Als ik hem vind zit hij al te praten met Fabian die hem net iets eerder vond dan ik. Even later komt Lynda aangereden. Zij is een veteraan net als ik en heeft de worship van vanmorgen geleid. Ze is voor het eerst met haar elektrische rolstoel op reis.
Zo ontmoet ik onderweg al allerlei bekenden en mede Busan-gangers. Zelfs in het vliegtuig lopen er mensen langs die opeens zeggen: ‘Ik ken jou, waar heb ik je eerder ontmoet’? Was het Jamaica of Porto Alegre, we lopen verschillende mogelijkheden langs, maar er ontstaat een file van andere passagiers. Het is een heel kort gesprekje.
Er is een reden dat ik zo uitgebreid schrijf over al die ontmoetingen. Ik ben een deel van het Ecumenical Disability Advocates Network. EDAN bestaat uit mensen met een handicap die opkomen voor de positie van mensen met een handicap in de kerken. Voor ons is een kerkgemeenschap pas compleet als iedereen er zijn eigen plek heeft gevonden zonder dat rolpatronen iemand in de weg zitten. Het netwerk ontstond in 1998 in Harare Zimbabwe. We waren met 15 mensen en deden ons best om gehoord te worden. Nu, in 2013 in Busan, Zuid Korea, wordt onze stem op alle niveaus gehoord. Zowel in de Wereldraad van Kerken als in de vele regio’s en lokale kerken waar leden van ons netwerk hun werk doen.
Al doende zijn we een hechte familie geworden en hele goede vrienden. Dit is de EDAN Pre-Assembly. Er zijn vier groepen die dit privilege hebben: Vrouwen, jongeren, inheemsen en mensen met een handicap. Twee dagen om de Assemby met elkaar voor te bereiden en plannen te bespreken. Nieuwe leden delen hun meningen en ideeën met de ‘oudgedienden’. Helaas hoor ik nog steeds dezelfde zorgen en problemen langs komen. Tegelijkertijd merk ik dat het luisteren naar elkaar onmiddellijk verbroedert. Niemand staat alleen. We herkennen elkaars strijd. De familie wordt snel groter en hechter.
Voor mij is een Assembly een thuiskomen, een moment om mijn eigen strijd te delen met vrienden uit de hele wereld die mij begrijpen zonder dat ik iets hoef uit te leggen. We laden elkaar weer op en kunnen met nieuwe energie aan de slag voor onze positie binnen de christelijke kerken.
Simone Poortman
Klik hier voor de voorgaande impressie uit Korea, van Femke Visser.