Op Twitter heeft zich een discussie ontsponnen over het oecumenisch belang van paus Benedictus, naar aanleiding van zijn aftreden. Aanleiding vormt een ANP-bericht waarin een woordvoerder van de Protestantse Kerk in Nederland wordt geciteerd. Hij stelt, dat paus Benedictus XVI tijdens zijn pontificaat weinig stappen vooruitgezet heeft voor de verbetering van de oecumene, de samenwerking tussen de kerken. ‘Wij betreuren dat’, aldus de woordvoerder.
Op Twitter zijn het vooral de rooms-katholieken die (tot het moment dat dit stuk is samengesteld) reageren. En ze nemen het eigenlijk over de hele linie op voor de paus. Kom je aan de kerkelijke leiding dan kom je aan hen.
Voormalig woordvoerder van de RKK in Nederland, Jan Willem Wits twittert: ‘Wat zijn dat een stelletje zuurpruimen. Protestanten’.
Katholiekpunt.nl, waarachter Eric van den Berg opereert, schrijft: ‘BN’ers getuigen van ongekende domheid’.
Helena Jacobs, die zichzelf presenteert als iemand die katholiek nieuws volgt, zegt: ‘Wat zeuren die protestanten? Zij hebben zich toch afgescheiden van de RKK?’
En de bioloog Frans de Jong twittert: ‘Theologisch onjuist en feitelijk discutabele uitspraak die getuigt van miezerige hoogmoed’.
Dr. Arjan Plaisier verduidelijkt de protestantse visie in een bijdrage op de website van de PKN. Hij stelt dat deze paus ‘in oecumenisch opzicht naar protestanten hooguit een pas op de plaats gemaakt. Dat is spijtig’.
Plaisier citeert een interview met kardinaal Ratzinger, die toen zei:
‘Het is belangrijk dat we ons allemaal weer op de essentie gaan bezinnen. Dat iedereen om het maar zo te zeggen, probeert over zijn eigen schaduw heen te springen en gelovigen de eigenlijke kern proberen te begrijpen. (..) En dat we begrijpen dat we ondanks de scheidingen één kunnen zijn in verscheidenheid. (..) Het is veel belangrijker dat we elkaar in innerlijk respect, ja, in liefde, aanvaarden, en als christenen erkennen, en dat we in essentiële zaken proberen een gemeenschappelijk getuigenis af te leggen in de wereld, zowel voor de goede inrichting van de wereldse orde als voor het antwoord op de grote kwesties over God, over waar we als mens vandaan komen en waar we heen gaan’
Arjan Plaisier concludeert: ‘Dat zijn ware woorden. Jammer dat hij als paus niet tot de erkenning is gekomen dat niet de binding aan de bisschop van Rome maakt dat van kerk gesproken kan worden maar de binding aan Christus. En dat protestantse geloofsgemeenschappen daarom ook kerk zijn. In dat licht is de klok, ook als het gaat om intercommunie, terug gezet. Vooral dat is betreurenswaardig. Het is te hopen dat we in de verhouding tot elkaar hierin in de toekomst verder zullen komen’.